Czy Judasz to prawdziwe imię zdrajcy Chrystusa?

Posted on Lipiec 8th, 2017 in Badanie Pism

Sprawdziłem, jak dokładnie powinien wyglądać przekład ewangelii Mateusza 26:25.

W tłumaczeniu dosłownym wygląda on tak:

„Odpowiadając zaś Juda, wydający go, powiedział: czyżbym ja jest Rabbi? Mówi mu: Ty powiedziałeś”.

A bardziej składnie:

„A odpowiadając Juda, który go wydał, rzekł: Czyżbym ja nim był, Rabbi? Powiedział mu: Ty powiedziałeś” – Mateusza 26:25.

Moją uwagę w tym wersecie przykuł fakt wyjaśniający, o którego Judę chodzi.

Dwaj apostołowie mieli na imię Juda (Jana 14:22). Jeden dochował wierności aż do śmierci a drugi zdradził.

Pisarze Nowego Testamentu rozróżniali ich dodając jakiś szczegół.

W tym przypadku dodając słowa: „który go wydał”.

Innym razem czytamy:

„Juda Iskariot, ten, który go też wydał” (Mateusza 10:4; 26:25; Jana 18:2,5),
„Juda Iskariot” (Mateusza 26:14; Marka 14:10; Jana 12:4),
„Juda, który go wydał” (Mateusza 26:25; 27:3)
„Juda, jeden z dwunastu” (Mateusza 26:47; Marka 14:43; Łukasza 22:47),
„Juda” (Jana 13:29; 18:3; Dzieje 1:25).

Czasami z kontekstu wynikało, o którego chodzi, więc wystarczyło samo imię a innym razem trzeba było dodać jakiś szczegół wyróżniający.

Nie było to wielkim problemem i nie przyszło pisarzom na myśl, by zmieniać jego imię na nieco inne.

Niestety taki pomysł przyszedł tłumaczom naszych przekładów Biblii.

Judasz to Juda

Juda to imię hebrajskie i pisano je w ten sposób: יהודה, czyli JHUDH lub JHWDH.

Środkową literę można oddać, jako, „U” ale też, jako „W” tak jak jest w imieniu Bożym JHWH (יהוה).

Dzisiaj niewierny Izrael oraz Żydzi promują Jehuda. Starożytni Izraelici transliterowali to imię do języka greckiego, jako Judas (Ἰούδας). „S” na końcu to oczywiście grecki dodatek dla podkreślenia, że to imię męskie.

Polscy tłumacze przeważnie oddają to imię, jako Juda, czyli bez dodatku „S” na końcu. Robią wyjątek tylko w przypadku Judy, „który zdradził” i jemu pozostawili „S” na końcu, które my dziś czytamy, jako „SZ”.

Jeśli zrobili to świadomie, to byłby to przykład nikczemności a jeśli zrobili to nieświadomi, to jakiego przekłamania się dopuszczają. Oznacza to, że mimo swoich fakultetów z teologii są zwykłymi ignorantami i powinni zabrać się za uczciwą pracę zamiast fałszować Pismo Święte.

Z ich powodu jestem też zmuszony używać błędnej formy Judasz, ponieważ gdybym pisał Juda to nie zostałbym zrozumiany. Postanowiłem jednak stopniowo to odkłamać i pisać tak samo jak pisarze Nowego Testamentu, czyli Juda Iskariota lub ten, który zdradził.

Dlaczego tak ważna jest prawdziwa forma – Juda?

Z Dwóch powodów.

Po pierwsze, tłumacze zniekształcili imię Judy zostawiając w nim grecki dodatek litery „S” i w ten sposób zasugerowali, że jest to inne imię niż Juda.

Tymczasem Juda znaczy „wychwalający JHWH” i od tego imienia pochodzi słowo Judejczyk.

Jest to prawidłowa nazwa, która nie tylko była nazwą jednego z plemion Izraela, ale stopniowo stała się synonimem całego Izraela.

Istnienie dwóch Jud w gronie 12 posłańców Chrystusa miało znaczenie symboliczne. Jeden Juda przedstawiał wierny Izrael a drugi niewierny. Przez zmianę jednego z imion ta myśl stała się nieuchwytna dla badaczy Pism Świętych.

To co wydawało się być drobną zmianą okazało się skutecznym zaciemnieniem Słowa i Ducha w nim zawartego. Później słowo Judejczyk zastąpiono fałszywym słowem Żyd, co już całkowicie wypaczyło sens Pism Świętych.

Należy z Pism usunąć słowo Żyd i przywrócić prawidłowe Judejczyk, tak samo należy postąpić ze słowem Judasz.

Używanie prawidłowego imienia Juda podkreśla, że ten, który „czcił JHWH” zdradził, okazał się niewierny a zrobił to dla pieniędzy a jednocześnie jest drugi Juda, który dochował wierności (Dzieje 12:2).

Juda Iskariota jest analogią niewiernego Izraela a jego śmierć proroczą zapowiedzią tego, co stanie się z niewiernym Izraelem w przyszłości. Te głębokie treści zniknęły z Pism Świętych, ponieważ jedno z imion zmieniono tak, by się nie kojarzyło z tym, który „czcił JHWH”.

To jest bardzo ważne zwłaszcza, że wszyscy posłańcy (apostołowie) byli Galilejczykami a tylko Juda Iskariota pochodził z prawdziwej Judei i to właśnie on okazał się zdrajcą. Tak samo dziś, nie Izrael znajdujący się w Izraelu (Palestynie) jest wierny tylko ten Izrael, który jest poza terenem Judei.

Po drugie, dokładnie tak samo jak zmieniono imię Juda na Judas, zmieniono też Jeszu na Jesus, Jezus itp.,

czyli przy transliteracji na inne języki za podstawę uznano grecką wersję z dodatkową literą „S”.

W ten sposób niewiernego Judę zestawiono w jednej grupie z naszym Zbawicielem. Podczas gdy ci sami tłumacze Pism na języki narodowe z większości imion biblijnych usunęli grecki dodatek „S”.

Nawet słowu satanas (Σατανᾶς) i diabolos (διάβολος) usunięto „S” i dlatego mówimy szatan i diabeł.

Jednak kilku osobom zostawiono je, w tej grupie jest właśnie nasz Zbawiciel i Juda, zdrajca.

Tak wyjątkowo nikczemny zabieg, rozłożony w czasie na kilkaset lat mógł przeprowadzić jedynie przeciwnik Boga i jego Syna.

Uczestniczą w tym procederze zmieniania Pism wszystkie zachodnie odmiany chrześcijaństwa. Robią to zgodnie krocząc jedną i tą samą drogą.

Nadszedł czas by wyrwać się z szerokiej drogi i przywrócić prawidłową treść Pism także w takich szczegółach, jak wymienione wyżej.

Krzysztof Król z Jeszu.pl

źródło: „Z Judaszem przy stole”.

P.S. Czy wolno modlić się do obrazów? => Bezpłatnie

Formularz z NeTeS

Foto: „mask” (CC BY 2.0) by chrischappelear

Przeczytaj koniecznie:

7 Comments

7 Responses to “Czy Judasz to prawdziwe imię zdrajcy Chrystusa?”

ARTUR on 9 lipca 2017

Prawda jest najważniejsza,jak nauczał nasz Pan Jeszu Pomazaniec,świetny artykuł-polecam.
stanisławS on 9 lipca 2017

Jud w swoim liście pisze i ogarnia go gniew z tego powodu, że do społeczności Pomazańca wkradają się „ludzie bezbożni, obracający niezasłużoną życzliwość naszego Boga w usprawiedliwienie wyuzdania, fałszywi wobec (…) Jeszu Pomazańca. (Juda 4) Chrześcijaństwo wpisuje się fałszowanie Słowa, za takim fałszowaniem prawdy kryje się ich „ojciec kłamstwa”, Szatan Diabeł (Jana 8: 44; Objawienie 12:9).

Istnieje dobra rada możliwość dociekania i znalezienia prawdy. Tak w I wieku faryzeusze Judejscy pouczyli Nikodema, jednego z ich grona.

45 Wrócili więc strażnicy do arcykapłanów i faryzeuszów, a ci rzekli do nich: «Czemuście Go nie pojmali?» 46 Strażnicy odpowiedzieli: «Nigdy jeszcze nikt nie przemawiał tak, jak ten człowiek przemawia». 47 Odpowiedzieli im faryzeusze: «Czyż i wy daliście się zwieść? Czy ktoś ze zwierzchników lub faryzeuszów uwierzył w Niego? 49 A ten tłum, który nie zna Prawa, jest przeklęty». 50 Odezwał się do nich jeden spośród nich, Nikodem, ten, który przedtem przyszedł do Niego: 51 «Czy Prawo nasze potępia człowieka, zanim go wpierw przesłucha, i zbada, co czyni?» 52 Odpowiedzieli mu: «Czy i ty jesteś z Galilei? Zbadaj, zobacz, że żaden prorok nie powstaje z Galilei». Jan 7: 45-52BT

To naprawdę dobra rada. Istniała możliwość dociekania, zbadania i znalezienia prawdy(w przekładnie dosłownym czytamy werset 52: ,,Zbadaj, to zobaczysz”). Ten artykuł bardzo szczegółowo potwierdza, a byśmy nie dali się zwodzić.
Alicja on 16 sierpnia 2017

Ufam, że to co Pan przedstawił w artykule jest zgodne z Prawdą. Ja sama po swoim nawróceniu rozmyślałam nad przypadkowością/nieprzypadkowością imion Juda i Judasz. Intuicyjnie, ale bez podstaw ku temu by twierdzić że coś tu śmierdzi. Poprosiłam Pana Boga, że jeśli będzie mi to dane jako łaska odnajdę odpowiedź „na piechotę’ i w swoim czasie odpowiedź na to moje pytanie: Dlaczego ci apostołowie byli tak podobni a tak różni?. Dziś zupełnie przez przypadek tu trafiłam. Chwała Panu Bogu. Pozdrawiam i dziękuję Autorowi tekstu.
Robert on 16 sierpnia 2017

Alicja,

należy wziąć poprawkę na fakt, że Biblie wydają religie. Tłumaczą je pod swoje wierzenia.
Dlatego tak ważne jest sprawdzanie poprawnego tłumaczenia, przynajmniej tych kluczowych wersetów.
Roman on 14 maja 2018

Czy Judasz rzeczywiście był zdrajcą ? Ta historia nie trzyma się kupy, jak i inne. Czy Chrystus był osobą tak nierozpoznawalną, że musiał być wskazany do pojmania ? Każdy kto przychodził na nauki wiedział kto je prowadzi, że prowadził je po za terenem zamieszkanym, chyba było naturalne, przychodzili tylko zainteresowani, a kto chciał to mógł się dołączyć- strażnicy też. Czy Chrystus będąc na takim poziomie rozwoju (widział aurę)dałby się zwieść złemu człowiekowi i przyjąłby Go w poczet swoich uczniów ? Czy ktoś zdolny zdradzić takiego człowieka, potem się wiesza ? Dlaczego dający mu trzydzieści srebrników namawia Go do jej przyjęcia?
Chrystus (nie Jezus) dokładnie wiedział, jaką ma misję do spełnienia i znał jej zakończenie, aby jednak osiągnąć jej główny cel- ZMARTWYCHWSTANIE musiał być wcześniej zamordowany, a najpopularniejszym ze względu na widowiskowość środkiem pozbawiania życia bliżnich było „ukrzyżowanie”. Judasz dostał od Chrystusa polecenie by nakłonił może nawet kapłanów, by pojmali Chrystusa, bo przecież nie mógł iść do nich sam z takim żądaniem, a misja musiała się wypełnić, więc wysłał Judasza. Judasz przyjął srebrniki za namową kapłana,znaczy to, iż nie kojarzył ich z zapłatą za zdradę, gdy zrozumiał, że kapłan Go w to wrobił zwrócił je i popełnił samobójstwo, wiedząc, iż śmierć nie istnieje po Zmartwychwstaniu! Chrystus nakazał także Piotrowi by się Go zaparł, gdyż także by go uśmiercono, a to nie było potrzebne w świetle Jego Misji.
Robert on 15 maja 2018

Roman,

odpowiedzi masz w Nowym Testamencie.
Niepotrzebnie tworzysz fikcję literacką, która nie ma nic wspólnego z Pismami.
Chrystus nie wydał żadnego polecenia Judzie(Judaszowi) do jak to piszesz, nakłaniania kapłanów do pojmania Go.
Juda dokładnie wiedział, za co bierze srebrniki.
Już wcześniej okradał Chrystusa będąc skarbnikiem.

Chrystus nie nakazał Piotrowi, aby się Go zaparł, tylko przepowiedział to.

Skąd masz taką wiedzę?
Na pewno nie z Nowego Testamentu, bo takich nauk tam nie ma.

Albo ktoś cię wprowadził w błąd albo sam od siebie błądzisz.
Alicja on 24 maja 2018

Witam ponownie, ostatnio szukałam owoce, czytaj: dosłownie owoce, po spotkaniu uczniów i apostołów z Jezusem w Piśmie Świętym. Nie znalazłam, ani jednego owocu dobrego nie skażonego żadnymi moimi myśleniami, domniemaniami, fantazjami, pobożnymi życzeniami po spotkaniu Jezusa z Judą (czytaj: Judaszem). Ot, sprzedał Jezusa, wskazał Go oprawcom, zdradził pocałunkiem, zabił się a jego wnętrzności wypłynęły (ohyda spustoszenia?), dom po nim stoi pusty, a urząd po nim objął innym uczeń Maciej. W ewangelii Jana jest nazwany diabłem, zdrajcą, tym kt sprzeniewierza pieniądze i dyskutuje z diabłem (ten podczas Wieczerzy nakłania go do zdrady Mistrza). Niezbite dowody na potępienie i wyrzucenie z grona przyjaciół Boga.

ROMAN PISZE: „Czy Judasz rzeczywiście był zdrajcą ? Ta historia nie trzyma się kupy, jak i inne….”
ODP: a czego chcesz więcej, skoro to Ciebie nie przekonuje????